......از ، شالیزار تا بازار  

شمال نیوز : این روزها کشاورزان هر روز صبح  با دستان پینه‌بسته و چهره‌ی آفتاب‌سوخته سری به مزرعه‌ی شالی می‌زنند و با خوشه‌های طلایی نجوا می‌کنند تا با دسترنج یکساله بتوانند قوت اهل خانواده را تامین و بخشی از تولید را برای فروش وارد بازار کنند .

اما این روزها کشاورزان نگران از فردا هستند  . فردایی که ممکن است عده‌ای سودجو و منفت‌طلب با واردات برنج ، بار دیگر کشاورزان را از هستی ساقط کنند .

این در حالی است که کشاورزان  ، بیشترین متراژ زمین را نسبت به همه‌ی اقشار جامعه در اختیار دارند اما ضعیف‌ترین و مظلوم‌ترین قشر جامعه هستند . آنها ماهها  در مزارع عرق ریختند و حتی با زبان روزه در زیر آفتاب سوزان از دسترنج‌شان  مراقبت کردند. اما از داشتن امکانات رفاهی و خدماتی محروم هستند.

میانگین سنین فعالیت یک کشاورز از تولد تا فوت ، پنجاه سال میباشد. اما در کشور ما تنها شغلی که بازنشستگی ندارد کشاورزی هست که هیچ حق و حقوقی از طرف دولت در سن پیری و از کارافتادگی برای‌شان در نظر گرفته نشد ! لذا این قشر پرتلاش در زمان سالمندی مجبورمی‌شوند بخشی از اراضی کشاورزی را برای معاش زندگی علی‌رغم میل باطنی ، بفروشند تا آبروداری کنند.

یک اجحاف ، یک ضرورت و یک سئوال ؟

چرا صندوق حمایت از کشاورزان سالمند تأسیس نمی‌شود تا در دوران پیری هزینه‌های درمانی و معاش زندگی‌شان را تامین کند! .

براستی با این‌همه  مشکلات چگونه ممکن است عده‌ای منافع‌طلب  در زمان برداشت شالی اقدام به واردات برنج هندی و پاکستانی کنند  و بر دست‌های وصله‌زده و تن خسته و رنجور کشاورز ، تازیانه واردات بزنند!

دولت و نمایندگان مجلس خصوصا از نمایندگان استان‌های شمالی تقاضای عاجل داریم که در فصل برداشت شالی اجازه ندهند پول‌پرستان با وارد کردن برنج ، کشاورزان را زمین‌گیر کنند.

کشاورز نیز مانند همه ، دختران دم بخت و پسران دانشجو دارد و با خوشه‌های طلایی برنج هر صبحگاهان تا شامگاهان ترانه‌ی امید می‌خواند. تا شرمنده‌ی خانواده نشود.

ای تاجر محترم و ای  واردکنندگان برنج !!!

من آثار زخم‌ها را در کف دستان کشاورز دیدم و چهره‌ی خسته از روزگار او را شاهد بودم .او سال‌های سال با قامت ایستاده در مزرعه عرق ریخت و دانه‌ای کاشت تا ریشه دواند. او با دیدن برنج خارجی در بازار ، اشک ازگونه‌هایش جاری شد. من بی‌اختیار خودم را در برابرش به خاک افکندم . من گریستم و او هم گریست . من فریاد کشیدم او آهی کشید و گفت پسرم دوست ندارم بعد از مرگم با برنج وارداتی از مهمانانم پذیرایی کنید .

این انصاف نیست .

فاضلی شهرودی -  96